Ի՞նչ իմաստ ունի գրականության, կերպարվեստի, կինոյի, պատմական աղբյուրների, թատերական արվեստի և այլ նեղ մշակութային ուղղությունների համար կիրառել տվյալների վերլուծությունը, քանակական մեթոդներն ու վիճակագրութունը։ Գրականագետի ինչի՞ն կարող է պետք լինել հաշվել նախածանցների, կապերի կամ այլ «ոչ այնքան նշանակալի» խոսքի մասերի հաճախականությունը։ Ի՞նչ կարելի է հասկանալ ֆիլմի մասին՝ բաժանելով այն կադրերի ու փոխանցելով դրանք նեյրոնային ցանցերին։ Ի՞նչ վիճակագրական տարբերություններ կային ֆրանսիայի առաջին պառլամենտի արմատականների ու պահպանողականների ելույթներում, որոնք ամփոփված էին 45 հազար սղագրություններում, և ինչպե՞ս են դրանք վերածվում հռետորական հաղթանակների։ Կառուցվածքային ու համակարգային առումով ի՞նչ տարբերություններ կան թատերական կատակերգությունների և ողբերգությունների միջև։ Հնարավո՞ր է համակարգչին 137 հազար նկար տալ ու սովորեցնել գլուխ հանել կերպարվեստի ոճերից։ Ինչպե՞ս են պատմաբանները 500 տարվա հնության սոցիալական ցանցեր ստեղծում, և ի՞նչ դեր ունեն այստեղ հատուկ ծառայությունների հսկողության տեխնոլոգիաները։
Այս դասախոսությամբ Դանիլ Սկոռինկինը կպատմի, թե ինչ են անում ժամանակակից թվային հումանիտար գիտություններով զբաղվող մարդիկ, ինչու է digital humanities-ն արևմուտքում դարձել գերթրենդային ուղղություն և ինչ կապ ունեն այս ամենի հետ 20-րդ դարասկզբի ռուս կիսամոռացված «data-գրականագետները»։